ΕΛΑΙΟΥΡΓΙΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (ΕΤΕΛ) ΑΙΓΙΟΥ

Το συγκρότημα της ΕΤΕΛ Α.Ε. βρίσκεται στην παραλία του Αιγίου, στη δυτική πλευρά του λιμανιού, στη Θέση Μυρτιά

Το 1917 κατά την διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο βιομήχανος Αριστόβουλος Ζάννος ίδρυσε στο Αίγιο εργοστάσιο παρασκευής ξυλοπνεύματος, ένα υλικό που ήταν χρήσιμο για την παρασκευή πολεμικών ειδών.

Με τη λήξη του πολέμου η βιομηχανία εγκαταλείφτηκε και το 1920 με χορηγό την εταιρία «Βέλος» επαναλειτούργησε ως Ανώνυμη Βιομηχανική Εταιρεία Λιπαρών Ουσιών & Σαπουνιών «ΒΕΛΟΣ», επιλέγοντας να εγκατασταθεί στη συγκεκριμένη θέση της παραλίας του Αιγίου λόγω της εγγύτητας στον ποταμό Μεγανίτη με τα πολλά υπόγεια ύδατα. Αρχισε να παρασκευάζει σαπούνια και πυρηνέλαιο για εξαγωγή.

Με την οικονομική κρίση του Μεσοπολέμου και συγκεκριμένα το 1932 η εταιρία αντιμετώπισε οικονομική δυσχέρεια και περιήλθε στα χέρια της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος.

Το 1933 μαζί με άλλα τέσσερα εργοστάσια δημιουργείται μια νέα βιομηχανική αλυσίδα με το όνομα « Ελαιουργεία της Ελλάδος ΑΕ», περισσότερο γνωστά ως «ΕΤΕΛ», αποτελώντας μέρος της ομώνυμης εταιρείας που είχε έδρα την Ελευσίνα και δημιουργήθηκε από το Χαρίλαο Κανελλόπουλο.. Με αυτή την νέα διεύθυνση η εταιρεία ακμάζει και προοδεύει. Ειδικά οι συνθήκες εργασίας στο εργοστάσιο του Αιγίου θεωρούνταν αξιοζήλευτες για την εποχή τους εκτινάσσοντας έτσι την παραγωγή σε χιλιάδες τόνους πυρηνελαίου και σαπουνιού και σε πεντακόσιους τόνους ραφιναρισμένου ελαιόλαδου.

Η αποβιομηχάνιση της χώρας που ξεκίνησε με την κρίση της δεκαετίας του '70 οδήγησε στο οριστικό κλείσιμο της εταιρίας στα μέσα περίπου της δεκαετίας του '80.

Τα κτίρια λόγω των σεισμών του 1995 είναι κατεστραμμένα και μερικά έχουν κατεδαφιστεί. Διατηρούνται ακόμη τα παλαιά κτίρια της πρώτης φάσης στο παραλιακό μέτωπο και ένα από τα μεταγενέστερα πολυώροφα κτίσματα από οπλισμένο σκυρόδεμα.