Αλέκος Μέγαρης
(Ελίκη 1932 - Αίγιο 2005)
Γεννήθηκε τις 27-12-1932 στην Ελίκη του Διακοπτού από γονείς αγρότες. Έκανε τις Γυμνασιακές του σπουδές στην Πάτρα εργαζόμενος και διακρινόμενος. Σπούδασε Μαθηματικός στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας εισαχθείς 3ος και επέδειξε ιδιαίτερες επιδόσεις εργαζόμενος παράλληλα σε εφημερίδες και αλλού.
Έλαβε το πτυχίο του το 1957 με λίαν καλώς και του έγινε πρόταση για Πανεπιστημιακή καριέρα. Όμως λόγοι βιοποριστικοί δεν του επέτρεψαν να δεχθεί. Έτσι ίδρυσε στο Αίγιο Φροντιστήριο Μέσης και Ανώτατης Εκπαίδευσης, καθώς και Ιδιωτικό Γυμνάσιο και Λύκειο, στα οποία φοίτησαν 15.000 περίπου μαθητές. Από αυτούς 250 περίπου προπαρασκευάστηκαν σ΄ αυτά τα φροντιστήρια για την εισαγωγή τους σε Ανώτατες Σχολές και είναι σήμερα επιστήμονες στο Αίγιο και σε άλλα μέρη. Παντρεύτηκε με τη φιλόλογο Πόπη Παλασοπούλου και απέκτησε ένα γιο, τον Κώστα, ήσσονα ποιητή και λαογράφο του Αιγίου.
Ήταν μέλος του ΠΑΣΟΚ από το 1978 και εκλέχτηκε τρεις τετραετίες Δήμαρχος στο Αίγιο από τις 4 που τον υποστήριξε το κόμμα. Αυτές είναι 1983-86, 1991-94 και 1999-2002. Σ΄ αυτές τις 4ετίες εκπροσώπησε την ΤΕΔΚ Αχαΐας στην ΚΕΔΚΕ. Αγωνίστηκε για την εκτέλεση στο Δήμο Αιγίου ολόκληρης σειράς έργων σημαντικών (όπως το Δημαρχείο. Νοσοκομείο, Πρωτοδικείο, Λιμάνι, Αρχαιολογικό Μουσείο, πλατείες, δενδροφυτεύσεις, Ανάπλαση του κήπου των Υψηλών Αλωνίων με βράβευση από την Ε.Ε., Άλσος στο Μπούφαλο, Πολιτιστικό Κέντρο στο παλιό νοσοκομείο κ. α.) με αποκορύφωμα τον Βιολογικό Καθαρισμό και το σύστημα Αποχέτευσης.
Διακρίθηκε για την εντιμότητά του, το θάρρος και το πείσμα του για την διεκδίκηση των συμφερόντων του Δήμου και το διαρκές πάθος του για δημιουργία, παρ’ όλ’ αυτά προσέκρουσε στον τοίχο των κομματικών παιχνιδιών (ακόμη και εντός της παρατάξεώς του) βαδίζοντας στο μονοπάτι των έντονα πολιτικοποιημένων χρόνων της τελευταίας 20ετίας του 20ου αιώνα.
Ο Αλέκος Μέγαρης αγαπήθηκε από τους συμπολίτες του και ταυτόχρονα συκοφαντήθηκε όσο λίγοι Δήμαρχοι του Αιγίου. Το γεγονός αυτό οφείλεται κυρίως στον έντονο, ευθύ αλλά συχνά αψύ χαρακτήρα του, ο οποίος τον έφερνε σε αντιπαράθεση ακόμη και με ανθρώπους που τον ακολούθησαν είτε ως απλοί φίλοι, είτε ως πολιτικοί συνοδοιπόροι.
Απεβίωσε στις 18 Ιουνίου 2005