Ντούλα Μουρίκη
(Αμπελόκηποι Αιγιαλείας, 17 Ιουνίου 1934 - Αθήνα 25 Νοεμβρίου 1991)
Η Ντούλα (Αρχοντούλα) Μουρίκη ήταν Ελληνίδα πανεπιστημιακός, βυζαντινολόγος και ιστορικός τέχνης γεννημένη στους Αμπελόκηπους Αιγιαλείας. Με το έργο της έθεσε τα θεμέλια για τη διάσωση της βυζαντινής κληρονομιάς στην Ελλάδα. Υπήρξε η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια της Αρχιτεκτονικής Σχολής στην Ιστορία της τέχνης. Τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων και το βραβείο Χέρντερ (1987) από το Πανεπιστήμιο της Βιέννης.
Ολοκλήρωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση στην ιδιαίτερη πατρίδα της και το 1956 πήρε το πτυχίο από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου των Αθηνών στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Δύο χρόνια αργότερα έγινε και πτυχιούχος Γαλλικής Φιλολογίας. Την ίδια περίοδο είχε φοιτήσει με υποτροφία στη Σορβόννη και στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1960 πάλι με υποτροφία στο Πρίνστον από όπου απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο στις καλές τέχνες με άριστα. Στο ίδιο πανεπιστήμιο αναγορεύτηκε διδάκτωρ Φιλοσοφίας το 1970 και ήταν η πρώτη γυναίκα που πέτυχε κάτι τέτοιο.
Το 1971 έγινε ξανά η πρώτη γυναίκα που εξελέγη καθηγήτρια στην έδρα της Γενικής Ιστορίας της Τέχνης στην Ανωτάτη Αρχιτεκτονική Σχολή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Το σημαντικότερο ίσως έργο της είναι η μονογραφία της για τα ψηφιδωτά της Νέας Μονής Χίου, που εκδόθηκε το 1985. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της μελέτησε τις τοιχογραφίες του Μυστρά.
Εργογραφία
- Αναγέννηση, μανιερισμός, μπαρόκ, 1975
- Τα ψηφιδωτά της Νέας Μονής Χίου, τομ. 1,2, εκδ. Εμπορική Τράπεζα της Ελλάδος, 1985
- Οι τοιχογραφίες του Σωτήρα κοντά στο Αλεποχώρι της Μεγαρίδος
